Bertrand Arthur William Russell, terceiro conde de Russell, Trellech, 18 de maio de 1872 – Penrhyndeudraeth, 2 de febreiro de 1970.

As etiquetas de filósofo, matemático, escritor, educador e divulgador, son apropiadas pero non bastan para darnos unha idea da persoa que foi Bertrand Russell. Viviu 97 anos, casou en catro ocasiones e tivo tres fillos, escribiu máis de 70 libros, estivo dúas veces encarcerado, recibiu o premio Nobel de Literatura e viaxou a Alemaña, Rusia, China, EE.UU… Loitou polo voto da muller, o pacifismo e pola fundación dunha organización mundial que, aglutinando a todas as nacións, lograse poñer fin a todas as guerras. As súas obras no ámbito da lóxica e os fundamentos da matemática supuxeron a súa maior achega ao campo da filosofía. Fóra desta é coñecido polos seus, entón “escandalosos”, escritos ao redor da relixión, a guerra, o matrimonio, o traballo ou o sexo. Figura controvertida e polémica, amada por uns e vilipendiada por outros, tanto a obra como a vida de Bertrand Russell caracterizouse por un talante crítico, unha paixón profunda e intensa e unha independencia de pensamento cuxa frescura e vitalidade segue latexando nos seus escritos.

E nada mellor que as súas propias palabras.

Prólogo da Autobiografía de Bertrand Russell.

PARA QUE VIVÍN

“Tres paixóns, simples, pero fortemente intensas, gobernaron a miña vida: o ansia de amor, a procura do coñecemento e unha insoportable piedade polo sufrimento da humanidade. Estas tres paixóns, como grandes vendavais, leváronme de acá cara alá, por unha ruta cambiante, sobre un profundo océano de angustia, ata o bordo mesmo da desesperación.

Busquei o amor, primeiro, porque conduce á éxtase, unha éxtase tan grande, que a miúdo sacrificase o resto da miña existencia por unhas horas deste gozo. Busqueino, en segundo lugar, porque alivia a soidade, esa terrible soidade en que unha conciencia trémula asómase ao bordo do mundo para axexar o frío e insondable abismo sen vida. Busqueino, finalmente, porque na unión do amor vin, nunha miniatura mística, a visión anticipada do ceo que imaxinaron santos e poetas. Isto era o que buscaba, e, aínda que puidese parecer demasiado bo para esta vida humana, isto é o que -ao fin- achei.

Con igual paixón busquei o coñecemento. Desexei entender o corazón dos homes. Desexei saber por que brillan as estrelas. E tratei de aprehender o poder pitagórico en virtude do cal o número domina ao fluxo. Algo disto logrei, aínda que non moito.

O amor e o coñecemento, na medida en que ambos eran posibles, transportábanme cara ao ceo. Pero sempre a piedade facíame volver á terra. Resoa no meu corazón o eco de berros de dor. Nenos famentos, vítimas torturadas por opresores, anciáns desvalidos, carga odiosa para os seus fillos, e todo un mundo de soidade, pobreza e dor converten nunha burla o que debería ser a existencia humana. Desexo ardentemente aliviar o mal, pero non podo, e eu tamén sufro.

Esta foi a miña vida. Acheina digna de vivirse, e con gusto volvería vivila se se me ofrecese a oportunidade.”

Bertrand Russell, Autobiografía, 1967.

Bibliografía

https://es.wikipedia.org/wiki/Bertrand_Russellhttp://www.filosofos.net/russell/russell_ini.htm
http://www.elresumen.com/biografias/bertrand_russell.htm
https://www.bbvaopenmind.com/bertrand-russell-el-matematico-que-gano-el-nobel-de-literatura/
https://historia-biografia.com/bertrand-russell/