(Celanova 1851 – La Habana 1908)
Era fillo dun escribano de ideoloxía conservadora. Na súa vila natal (Celanova) cursou os primeiros estudos e empezou a traballar co seu pai. En Madrid cursou simultaneamente o bacharelato e Dereito, que non chegou a completar. Mentres preparaba un exame polo libro de Colmeiro Economía Política, escribiu nas marxes o seu primeiro poema en galego, que máis tarde se convertería na famosa Cantiga.
Traballou como redactor en diarios madrileños como Gazeta de Madrid ou O Imparcial, do que será cronista de guerra durante a terceira guerra carlista.
En 1876 anúnciase baixo o patrocinio de don Modesto, un certame poético en Ourense. Curros gaña cos seus poemas A Virxe do Cristal, Unha voda en Einibó e O gaiteiro. Este triunfo vaino a converter nun poeta popular.
Pouco despois pasou a traballar na delegación de Facenda de Ourense e a colaborar como redactor no Heraldo Galego. En 1880 reúne os seus poemas galegos e publica Aires da miña terra. En 1883 volve a Madrid e alí segue traballando como xornalista nas páxinas dos diarios republicanos O Porvir, O Progreso e O País. En 1888 publica O Divino Sainete, poema no que dun modo incisivo ataca e ridiculiza aspectos da Igrexa católica.
En 1894, embarca na Coruña con destino a América e desembarca na Habana. Alí fundará e dirixirá A Terra galega, que tivo que pechar voluntariamente tras ser sancionado pola autoridade. Despois pasa á redacción do Diario da Mariña, que non abandonará até a súa morte. Tras un novo paso por Galicia en 1904 regresa de novo a Cuba. Nesta segunda etapa cubana forma parte da Asociación iniciadora e protectora da Academia Galega.
Morre en 1908, e os seus restos regresan á Coruña para ser enterrados en olor de multitude. As obras de Curros están escritas nun idioma rico e castizo. Hai unha preocupación por escribir no galego falado, e por iso o seu galego está cheo de castelanismos, aínda que en menor número que o de Rosalía.